Never Fear Shadows - 5

 Ufff... Udało mi się! *fanfary* a tak szczerze mówiąc... Zapomniałam >< najzwyczajniej w świecie zapomniałam i oświeciło mnie dopiero podczas karmienia moich wirtualnych myszek xD W każdym razie rozdział jest i mam nadzieję, że nie tak tragiczny jaki mi się wydaje. 

Zapraszam do czytania i komentowania!

Maks już od dłuższego czasu wpatrywał się w perłową szkatułkę, która za nic nie chciała ustąpić, uparcie trwając zamknięta.

Wykąpał się już dwie godziny temu i teraz leżał w swoim wielkim, nowym łóżku, rozmyślając nad następnym dniem i nad tym co go czeka. Do tej pory, wszystko tutaj było nowe i magiczne, świat, którego nigdy nie znał i nawet nie śnił, że go pozna.

Mimo całego tego zamieszania związanego z nowym miejscem, zaaklimatyzował się zadziwiająco szybko, może przez uprzejmość pozostałych uczniów a może przez klimat tego miejsca? Sam nie wiedział.

Pewne było to, że czuł się tutaj jak w domu a może nawet lepiej. Tutaj do kogo by się nie zwrócił, przynajmniej do tej pory, otrzymywał pomoc, w domu mógł liczyć na siebie bo matki długo nie było w mieszkaniu a kiedy wracała, zwykle nie miała siły by rozmawiać z synem. Mimo to ją kochał i teraz łapał się na fakcie, że tęskni za rodzicielką.

Matki Maksa jednak tutaj nie było, i bardziej niż to z kim jest ona teraz i komu opowiada o swoim synu, interesowało go co znajduje się w upartej szkatułce. Bo przecież musiało coś tam być, prawda? Tym bardziej, że dostał ją wraz z mundurkiem i planem zajęć z których miał wybrać te, które go interesowały.

Na początku myślał, że może nie zauważył, lub zgubił kluczyk. Po głębszych jednak oględzinach perłowego pudełeczka, okazało się, że nie ma ono zamka w który można by wsunąć owy kluczyk.

- No maleńka… Mam Cię prosić? – mruknął w stronę opornego przedmiotu, który oczywiście nie odpowiedział na jego nawoływanie, co go specjalnie nie zadziwiło.

Nie to nie.

Odłożył pudełeczko na biurko z jasnego drewna i zgasił cynamonową świeczkę, która wcześniej dawała przyjemne, nieco przyćmione światło oraz napełniała pokój słodką, nieco korzenną wonią.

Odetchnął głębiej, zmęczony dniem, choć przecież nie robił w sumie nic co mogłoby sprawić takie wyczerpanie. Chociaż z drugiej strony, to czy wysiłek psychiczny nie męczy najbardziej? Nawet zdrowego i silnego człowieka może zamienić zatrważająco szybko we wrak.

Zanim usnął, rzucił jeszcze jedno, szybkie spojrzenie na perłową szkatułkę, która jak wyrzut, stała na szafeczce, mieniąc się kolorowym blaskiem, odbitych promieni księżyca.

***

- Czego tak wypatrujesz skarbie? – Opiekun Szkarłatnego skrzydła objął Alana od tyłu w pasie i z lekkim uśmiechem na ustach, musnął wargami ucho chłopaka.

- Właściwie niczego… Lubię patrzeć na chmury. Pozwalają mi się oderwać od tego całego harmideru… Zupełnie jak Ty. – zaśmiał się cichutko i odwrócił tyłem do parapetu, tym samym przyciskając się do klatki piersiowej ciemnowłosego.

Dorian pokręcił głową z udawaną dezaprobatą.

- Nie potrafisz oprzeć się Róży, co? – zamruczał mu niemal w usta.

Alan jak zawsze, podświadomie śledził jego myśli i mówił, to co drugi chłopak chciałby usłyszeć. Broń boże, nie okłamywał go w tym co mówił, byleby sprawić drugiemu opiekunowi przyjemność, co to, to nie. Wszystko co wydobywało się z jego ust było prawdą a, że użyte w tym akurat momencie, co z tego? Ważne, że odniosło zamierzony skutek.

- Nie poradzę nic na to. – zagryzł figlarnie wargę i leciutko pocałował brązowookiego w kącik ust, zaraz jednak wyplątując się zgrabnie z jego objęć i podchodząc do biurka z wiśniowego drewna, stojącego w kącie bordowego pokoju.

- Znów mi uciekasz, a tak dawano u mnie nie spałeś… - westchnął Dorian zapinając marynarkę mundurka akademii.

- Taki mój urok, i za to mnie kochasz. – zaśmiał się cichutko i ogarnął spojrzeniem biurko, szukając kluczowego elementu stroju wszystkich uprzywilejowanych. A mianowicie, broszki.

Każdy uczeń, który odkryje swój talent, zapanuje nad nim, odkryje wszystkie jego aspekty i jest gotowy opuścić to miejsce, otrzymuje broszkę. Krwawi z rubinową różyczką, Śnieżynki z perłową.

W końcu znalazł to czego szukał. W rogu biurka mieniła się kolorami perłowa szkatułka, otworzył ją niemal z namaszczeniem i wyjął ze środka broszkę w kształcie szkarłatnej róży, jakby w połowie rozkwitu, między pąkiem a całkiem rozłożonym kwiatem. 

Podszedł do ubierającego się chłopaka, a może już mężczyzny? W końcu Dorian miał dwadzieścia dwa lata.

- Wciąż nie zdecydowałeś się na… Wyjazd z akademii…? – spytał cichutko Alan, sięgając do poły marynarki ciemnowłosego i zapinając na niej broszkę.

Już wcześniej drążyli tą rozmowę, a jednak odpowiedź wciąż była taka sama.

- Dobrze wiesz, że bez Niego nie ruszam się stąd. Może i nie wie o mnie, ale zamierzam się nim opiekować, tak jak na starszego brata przystało.

Alan tylko pokiwał na to głową, owszem, chciał już stąd odejść i razem z Dorianem, po prostu żyć. Ale przecież nie może mu kazać zostawić brata samego. Tym bardziej, że teraz i Alan był pośrednio za niego odpowiedzialny.

- Wiem… Poczekamy aż on… Będzie gotowy. – uśmiechnął się dość niechętnie.

Chciałby, żeby wszystko to było prostsze.

- Chcę być z Tobą, nie tutaj… Ale tam, za murem. – westchnął cicho, przygarniając znów do siebie blondyna – Ale też chcę Jego. Chcę go poznać i się nim zaopiekować, nie mogę zostawić własnego brata samego tutaj. Wiesz, że ta cała piękna otoczka robi się po jakimś czasie sztuczna i…

- …Żałosna. – dokończył za niego młodszy chłopak.

- Dokładnie. – uśmiechnął się czule – Nie wiem co bym bez Ciebie zrobił.

***

Otworzył oczy, od razu kiedy poczuł, że jego umysł, z zakamarków snów i marzeń, wraca do ciała i świadomości. Niczym pies, po każdej ucieczce wiernie powracający do swego pana i zbierający baty rzeczywistości. 

Tym razem jednak, wrócił a pan go nie zbił, tylko ugłaskał i wziął w swe ramiona, w postaci miękkiej i lekkiej pościeli w jakiej się chował przed słońcem.

W końcu ile osób na tym świecie budziło się w jasnym, bogato i ze smakiem urządzonym pokoju, jednocześnie czując się tak zdrowym i tak wypoczętym jak Maks teraz?

Zapach cynamonu ze świeczki już dawno się ulotnił, jednak w tym momencie Maks się cieszył z tego powodu. Miał ochotę na co innego.

Wstał z łóżka, wypoczęty jak nigdy i podszedł do okna, które otworzył, z uśmiechem przypatrując się kwiatom. Każdy inny.

Oczywiście najbardziej rzucały się w oczy wdzięczne różane krzewy, wyciągające się by być jak najbliżej słońca. Gdzie nie spojrzeć, tam różnokolorowe, dorodne pąki, jedne maleńkie i drobne niczym niezapominajki a niektóre wielkości nawet pięści.

Jeden z takich właśnie krzewów przykuł uwagę Maksa, zwracając jego spojrzenie na dosyć dużą figurę przedstawiającą podrywającego się do lotu pegaza, niemal całego owiniętego różanym pnączem.

Uśmiechnął się lekko i otworzył szklane drzwi, prowadzące na niewielki tarasik, po bokach, gdzie pewnie znajdowały się inne pokoje, otoczony ścisłym pnączem. Tak, żeby nie można było podsłuchać czy podejrzeć innych uczniów.

Cały taras był pomalowany na biało, jednak farba nieco zszarzała i poodpryskiwała w wielu miejscach, w innych została pokryta mchem lub kwiatami. Całość jednak nie była odstręczająca. Przedstawiała naprawdę uroczy widok, i wszystko wyglądało jak przypadek, jednak jak się przyjrzeć, można było zauważyć, że chociażby stolik i krzesełka są w świetnym stanie. Tak samo jak fotel w drugim rogu tarasu.

Przeszedł przez jasny parkiet, potem po schodach aż na niemal rażącą zielenią trawę. Wszystko było tak pełne życia…

Na prawo od tarasu ze skałki, krystalicznie czysta woda skapywała do niewielkiej, kamiennej sadzawki w której roiło się od maleńkich, perłowych rybek. 

Efekt był taki, że podające na nie słońce nadawało maleńkim stworzeniom wszystkie barwy tęczy, które przeplatały się ze sobą płynnie gdy rybki sunęły pod wodą.

Oczarowany tym spektaklem natury, aż podskoczył słysząc czyjeś kroki na tarasie, szybko odwrócił się w tamtą stronę i zaniemówił.

Może dlatego, że chłopak stojący za nim był cały ubrany w czarny komplet co w połączeniu z jasną cerą i kruczoczarnymi włosami, okalającymi jego twarz, dawało trochę efekt boga śmierci, czy wampira o tak arystokratycznych rysach. Może właśnie dlatego, że miał on wygląd boga?

- Dzień dobry. – bóg śmierci uśmiechnął się szelmowsko a Maksowi stanęło serce w gardle.

Co tutaj robił ten facet!?

- Dzień dobry… A z kim mam przyjemność? – spytał starając się nie zwracać uwagi na swój niewyjściowy strój, jeśli tak można nazwać piżamę na którą składały się tylko lniane spodnie.

Jego gościowi najwyraźniej nie przeszkadzał ten fakt, bo podszedł nonszalancko do Maksa, jednocześnie niepokojąco uważnie mierząc spojrzeniem jego tors.

- Sebastian, Szkarłatne Skrzydło. – podał mu rękę, w końcu odrywając spojrzenie od brzucha chłopaka.

Maks miał za to wrażenie, że zaraz skrzywdzi nowo poznanego kolegę. 

Jakim prawem pakował się do jego pokoju? I to nawet bez pukania czy czegokolwiek innego!? Co gdyby się teraz przebierał, albo tańczył nago na środku pokoju!? I jeszcze zachowywał się tak, jakby w tym nie było absolutnie nic niepoprawnego.

- Skoro Szkarłatne, to co robisz tutaj? – spytał najspokojniej jak umiał.

- Witam nowego kolegę. – odparł ze zniewalającym uśmiechem na twarzy, na który szatyn aż się zapatrzył mimowolnie.

- Bardzo mi miło, tylko czemu wchodzisz ot tak do mojego pokoju?

- A czemu nie? Przecież masz to samo co ja. – wzruszył ramionami na co Maks tylko siłą woli powstrzymał się by nie rzucić się na chłopaka.

- A może nie mam? Może w majtkach chowam trzy członki i nie mam ochoty żebyś o nich wiedział!? Proszę żebyś wyszedł, i dał mi się ubrać! – dodał już ostrzej niż pierwsze zdanie i ruszył w stronę czarnowłosego, który jednak tylko stał z szerokim uśmiechem.

- I ukrywasz taki skarb… - zamruczał kiedy Maks był dostatecznie blisko, na co ten lekko się zarumienił jednak, żeby ukryć to przed nieproszonym gościem, minął go i złapał ręcznik by zaraz zniknąć za drzwiami z jasnego drewna, prowadzącymi do łazienki.

***

Sebastian zaśmiał się cichutko i cicho niczym kot, ulotnił się z pokoju. Musiał przyznać przed sobą samym, że nie podejrzewał iż ten chłopak będzie aż tak uroczy, nawet mimo tego, że był zdenerwowany.

Tak słodko się zarumienił… A Sebastian obiecał sobie, że ten rumieniec ujrzy jeszcze nie jeden raz.