Never Fear Shadows - 7

Naprawdę potwornie przepraszam wszystkich, którzy jednak czytają te moje bazgrołki i czekają na kolejne rozdziały.
Brak internetu, czasu i chwilowe załamanie >> Nie będę opowiadała o tym, dlaczego nagle przyszło mi do głowy, że nie powinnam pisać i zamęczać Was tymi głupotami, bo w końcu i tak doszłam do wniosku, że choć piszę dla czytelników, piszę też dla samej siebie. Żeby być coraz lepsza w tym co robię i mam nadzieję, że mi się to udaje.
Zapraszam Więc do czytania i choć krótkiego komentowania ^^

Wesołych Świąt życzę wszystkim i ponieważ absolutnie nie umiem składać życzeń, proszę uroczy obrazek ^^

- Uhmmm… Moja wina…? – rzucił Eric w przestrzeń, nieco zakłopotany całym przedstawieniem jakie zafundowali im Aleks wraz z Sebastianem.

A może raczej sam brunet, bo kociooki wbrew swojej woli wziął w nim udział.

- Nie Twoja a tego nieczułego… Nieczułego… Pierwotniaka! – parsknął Alan, nie bardzo wiedząc jakich słów użyć by oddać to co miał na myśli, a jednocześnie, swoim zwyczajem nie użyć żadnego bluźnierstwa.

Niestety w takiej sytuacji tylko one cisnęły się Opiekunowi na usta. Bo przecież co innego może przyjść na myśl po czymś takim? Sebastian zachował się jak kompletna szuja.

Brunet przecież doskonale wiedział jakim uczuciem darzył go Aleks, jak i wiedział, że nie chce z nim być. Dlaczego więc nie pozwoli mu na odrobinę szczęścia?

- Alan, nie denerwuj się… - westchnął Dorian, kątem oka spoglądając na Maksa, który cichutko siedział i ogólnie chyba chciał stać się niewidzialny.

- Jak mam się nie denerwować? To, że Aleks jest w Szkarłatnym Skrzydle, nie znaczy jeszcze, że nie ma uczuć. I Sebastian śmie nazywać siebie przyjacielem? – parsknął.

- Myślę, że on doskonale zdaje sobie sprawę z tego co czuje do niego Aleksander i właśnie to bardzo mu się podoba. Boi się, że straci jedyną osobę, która wie o nim wszystko, a i tak go kocha. – westchnął drugi Opiekun, obejmując w talii siedzącego obok blondynka, który trochę się na to rozluźnił pod tym dotykiem.

- On sobie powinien kogoś znaleźć… Oni oboje właściwie. Aleks kogoś kto go oczaruje i pozwoli zapomnieć o Sebastianie, a ten zaś, kogoś kto go przytemperuje i da do myślenia.

- Alan, każdy lubi sobie pomarzyć, ale wiesz… Ja wątpię by casanova postanowił się ot tak, dać uwiązać. – parsknął Eric.

Nie wyobrażał sobie tego skaczącego z kwiatka na kwiatek i pożądanego mężczyzny, który nagle sam z siebie pragnie się z kimś związać i jeszcze dotrzymuje tej osobie wierności.

- Nikt nie mówi, że „ot tak” – Alan wzruszył ramionami, odruchowo wtulając się bokiem w ukochanego – Jak się zakocha…

- Zakocha! Jasne… A Szanowny Pan Dyrektor wparuje tutaj, nałoży sobie kawałek pizzy i przysiądzie się do stolika. Hm? Myślę, że prawdopodobieństwo jest takie samo. – prychnął Eric, nieco zirytowany bezsensowną dyskusją. 

Sebastian nigdy się nie zakochał, ani nie zakocha. Przynajmniej dla kogoś kto go znał było to jasne, chociaż może po prostu nikt nie potrafił dotrzeć do tego chłopaka? Naprawdę głęboko, poruszyć jedyne struny, które wygrałyby miłosną balladę zakochanych. Może do tej pory nie spotkał kogoś, kto zaakceptowałby go i zaufał, zamiast wciąż drżeć i spełniać wszystkie zachcianki w obawie, że ten go opuści? Może jedyne, czego potrzebował to osoba będąca na równi z nim.

***

Westchnął cichutko, przykrywając wciąż zarumienioną twarz poduszką.

Jakieś pół godziny temu, Aleks odprowadził go na stołówkę po spacerze i było naprawdę miło… Poszedł do swojego stałego miejsca na podeście a Florek cichutko, wciąż nie do końca kontaktując, usiadł przy swoim stoliku.

Nawet nie mógł nic zjeść z tego podniecenia i w końcu stanęło na tym, że jego porcję naleśników zjadł ktoś inny. Sam Florian miał problemy z koncentracją, a przynajmniej kiedy skupiał się na czymś innym niż uśmiech kociookiego.

To pamiętał doskonale.

- W takim razie, może przejdziemy się? Bym i ja mógł powiedzieć, że lubię Ciebie równie szczerze jak Ty mnie. – Florek zapatrzył się na usta mężczyzny, które ułożyły się w szeroki łuk.

Ten uśmiech był niemal tak słodki jak wielki kubełek lodów stracciatella z posypką.

Po tych wszystkich godzinach, które chłopak spędził na łowieniu go, teraz, skierowany prosto do niego, tak szczery… Był po prostu jak sen, który wreszcie miał okazję się spełnić. Może teraz, częściej uda mu się zasłużyć na niego?

- Taaak… Możemy iść… - szepnął cichutko a jego serce przyspieszyło swój rytm.

Smukłe palce Aleksa, delikatnie, nienachalnie owinęły się w okół jego drobnej dłoni.

Znów ten uśmiech, tym razem pytający. Jakby blondyn dopiero teraz się zreflektował, że może nie powinien ujmować jego dłoni, jednak zaraz zamknął rękę Floriana w nieco ściślejszym uścisku.

Zupełnie jakby wyczytał z jego oczu cichy krzyk, nakazujący nie zabieranie jej.

I tak było dobrze.

I tak było bezpiecznie.

Poczuł delikatne szarpnięcie kiedy zostań posadzony na parapecie otwartego okna, którego firanka finezyjnie poruszała się pod wpływem wiatru, okrywając dwie radosne postacie.

Aleks wskoczył zaraz za nim i ukucnął na parapecie szybko oceniając odległość do ziemi i zanim młodszy chłopak zdążył w ogólnie zorientować się co się dzieje, już w ramionach drugiego młodzieńca wylądował na ziemi, po drugiej stronie okna.

- Już możesz otworzyć oczy. – usłyszał nieco rozbawiony głos, tuż przy swoim uchu i spłonił się na taki kontakt.

Jeszcze nigdy nie był tak blisko kogoś kto mu się podobał…

Grzecznie jednak otworzył oczy, które zaraz napotkały inne, złote tęczówki ze zwężoną, kocią źrenicą.

I może to było absurdalne, bo przecież znał go tylko kilka minut.

Tak przynajmniej mogło się wydawać Aleksowi. Florian wszak już od bardzo długiego czasu, z ukrycia patrzył na  młodzieńca. Znał na pamięć każdy pełen niesamowitej zwinności i wyczucia krok, jego niesamowite, całkiem naturalne ruchy, które czasem zdawały się niemal teatralnie wypracowane, ale przy dłuższej obserwacji można było dostrzec, że Aleks nad nimi nie panował.

- Chodź. – szepnął i w końcu postawił Floriana na miękkiej trawie by zaraz pociągnąć w stronę wysokiego dębu na obrzeżach ogrodu.

Chłopak, grzecznie za nim podążając, nie spodziewał się, że zaraz ten miły spacerek zmieni się w walkę o życie, a stało się to kiedy kociooki zgrabnie posadził go sobie na plecach i w kilka chwil wspiął się na wysokie drzewo. Zwinnie łapał kolejne gałęzie, trzymając się ich dosłownie sekundę by zaraz złapać następną.

W końcu jednak ruch ustał a Florek odważył się otworzyć oczy.

I znów ten uśmiech.

I było dobrze.

Mimo, że byli sześć metrów nad ziemią i mimo, że lęk wysokości ściskał mu gardło, czuł się bezpiecznie.

Aleks wskazał ruchem głowy miejsce gdzie rozgałęziające się konary tworzyły swego rodzaju gniazdo. Stabilne i nie poddające się kaprysom wiatru, który cicho śpiewał nad ich głowami.

Usiadł w gniazdku, uśmiechając się nieco zakłopotany, kiedy starszy usadowił się na jednej z grubszych gałęzi i wpatrzył w widoczne pomiędzy kępami liści niebo. Florek również tak postąpił. Uniósł głowę i wpatrzył się w leniwie sunące obłoki.

I tak było dobrze.

- Nnn… - wymruczał w końcu dusząc się pod poduszką co sprawiło, iż rumieńce na jego twarzy stały się jeszcze bardziej intensywne.

Łapał się na tym, że od tego spaceru myśli tylko o Aleksie. O tym jak go objął i o tym jak pomagał zejść z drzewa, niemal czule go przy tym przytrzymując. 

Jak potem z wyczuciem żartował z miny Floriana kiedy wchodzili na drzewo i jak mocniej ścisnął jego dłoń i przetrzepał włosy zanim odszedł do swojego stolika, jeszcze przed zajęciem miejsca posłał mu szeroki uśmiech znad stolika po którym serce młodszego chłopaka niebezpiecznie przyspieszyło.

***

Zagryzł wargę nie bardzo wiedząc jak ma odnieść się do słów przyjaciela, które ten mu wykrzyczał niemal w twarz kilka minut temu. Wiedział do czego zdolny był Sebastian kiedy coś szło nie po jego myśli, jednak nie rozumiał w czym brunetowi zawadzało jego szczęście.

Odkąd się poznali, byli niemal nierozłączni. Dwaj przyjaciele, łamiący zasady i kryjący siebie wzajemnie, chociaż to Aleks częściej bronił roztrzepanego kolegi niż na odwrót.

Ranili się wzajemnie i przepraszali, chociaż czasami było to po prostu zawieszenie broni. Czasem się bili a czasem opatrywali po bójkach.

Może przez to wszystko, to przywiązanie, sprawiło, że Aleks zakochał się w mężczyźnie którego nikt nie powinien pokochać? 

Bo Sebastian nie odwzajemniał jego uczuć, Sebastian nie odwzajemniał uczuć nikogo. Był i zdobywał, czasami nawet nie pamiętając imion osób z którymi spędził noc. Jedną, dwie lub trzy… Kto by to liczył?

Kolejne imiona zawieszone w próżni. Bez uczuć, bez sentymentu. Bez nawet iskry nadziei na coś więcej. 

Czysta formalność.

Pokręcił głową, znów wpatrując się w niebo, tak jak jeszcze niedawno z tamtym chłopakiem. Tylko, że wtedy jego serce nie cierpiało.

A teraz, nawet ten widok nie był tak piękny jak zawsze.

Pochłonięty przez potok słów i myśli, wzajemnie się przeplatających w jego głowie, aż podskoczył, zaskoczony cichym dźwiękiem fletu.

Melodia delikatnie przenikała szum wiatru, płynąc sobie znanym nurtem, wprost do chciwych uszu słuchaczy.

***

Dwa, spragnione siebie ciała, ściśle przylegały do siebie. Noga blondyna owinięta w okół bioder szatyna. Dłoń wplątana w jasne kosmyki, usta chciwie spijające smak z ust drugiego.

Tak harmonijne, jakby stworzone dla siebie, można by rzec, taniec kochanków.

Kiedy z każdym obrotem zbliżali się do łóżka, tracili i na powrót przejmowali inicjatywę pocałunków. Miarowe ocieranie się o siebie ciał.

Pożądanie.

Coraz wyższa temperatura, pot wstępujący na ciała, choć wcale nie było gorąco. Coraz szybsze tempo i coraz żarliwsze ruchy.

Delikatnie, niczym pajęcza sieć płynąca babim latem między konarami wysokich topól, między dźwięczne jęki wplątała się tęskna melodia fletu. 

Jakby wołając do siebie i przypominając o świecie zewnętrznym… A jednocześnie wciągając w głębię z której nie było ucieczki, gdzie wirtuoz dyktował warunki.

Oderwali się od siebie na chwilę, by zaczerpnąć powietrza, wrócić do tańca kochanków, jednak Alan miał inne plany.

Wyplątał się zgrabnie z objęć Doriana, niemal podbiegając do okna.

- Pięknie… Nie uważasz…? – szepnął dostrzegając długowłosą postać, stojącą na nieco zamszonym murku, okalającym fontannę.

Dorian tylko przewrócił oczami.

Obecna chwila ani trochę nie nastrajała go do słuchania gry, tym bardziej nie mógł zrozumieć, dlaczego Alan teraz stał przy oknie, urzeczony łagodnymi dźwiękami, podczas gdy szatyn, miał irracjonalną potrzebą skręcenia muzykowi karku...